....από μια Πρωτομαγιά των περασμένων χρόνων!

της Μαρίας Στρίγκου

Σ’ εκείνα τα χρόνια, που όλοι συνηθίσαμε να τα ονομαζουμε παλιά, Πρωτομαγιά σήμαινε να ξεχυθείς στο ρέμα με τις κίτρινες μαργαρίτες. Να κόψεις όσες περισσότερες μπορείς. Κι ύστερα, με κόκκινο σπάγκο να τις δέσεις μαζί με τριαντάφυλλα και φούλι απ’ τον κήπο. Να στεφανώσεις το μήνα τον καλό, τον ερωτιάρη. Και το πρωί να πιεις γάλα με μέλι, γιατί είναι βαριά τα πάθια της αγάπης και θέλει δύναμη για να τ’ αντέξεις.
Ήμασταν παιδιά. Κανείς δε μας μίλαγε τότε για απεργίες.
Κι ύστερα ξεκινούσαμε με τα πόδια. Για το Πυργί ή την Κράτηγο. Κι άλλοι, όσοι είχαν μεταφορικό μέσο, τραβούσανε για τη Θερμή ή τα Μιστεγνά. Κεφτεδάκια στο τάπερ, γιαπρακάκια της μιας μπουκιάς, ούζο και κανένα σαλατικό.
Ο Μάης ακολουθούσε το Πάσχα συνήθως, δεν προέτρεχε σαν σήμερα κι οι προνοητικοί κερνούσαν τσουρέκι – ότι είχε απομείνει – και κανένα κόκκινο αυγό.
Ήμασταν παιδιά. Κανείς δε μας μίλαγε τότε για απεργίες.
Η πρώτη του μήνα είχε ανεπίσημα μετονομασθεί σε ημέρα της κούνιας. Σκοινί χοντρό κι ένα παλιό μαξιλάρι του καναπέ. Κι αν δεν πηγαίναμε πουθενά αλλού αλώναμε τον πλάτανο της γειτονιάς. Ένα – δυο, πιο δυνατά, όποιος ζαλίζεται να κατέβει. Απ’ τα ανοιχτά παράθυρα της Ελένης ακουγόταν τα σουξέ της εποχής.
Ο Μανώλης μ’ ένα Zundapp πέρναγε και ξαναπέρναγε μαρσάροντας. Τότε αγαπούσε τη Χρυσάνθη που καθόταν στη γωνία. Γελάγαμε πολύ.
Ήμασταν παιδιά. Κανείς δε μας μίλαγε για απεργίες.
Τα βράδια, όταν μαζευόμασταν στο σπίτι, ξεθεωμένοι απ’ την κούραση και το τρεχαλητό, μας έπαιρνε ο ύπνος με το βιβλίο του Λουντέμη μετρώντας άστρα, πάνω στα κλειστά βλέφαρα του κόσμου. Ονειρευόμενοι ωραία ιδανικά, δανεικά.
Μεγαλώσαμε. Το ρέμα με τις κίτρινες μαργαρίτες μπαζώθηκε. Γέμισε μεζονέτες με κήπους από γκαζόν. Στην αυλή το φούλι ξεράθηκε και το πρωί πίνουμε μόνο καφέ σκέτο. Οι εκδρομές αναβλήθηκαν επ’ αόριστον και τα κεφτεδάκια στο τάπερ δεν είναι – ούτε κατά διάνοια - γκουρμέ φαγητό. Το σκοινί της κούνιας έσπασε και κανένας δε βρέθηκε να το αντικαταστήσει. Η Ελένη πέθανε νεότατη από καρκίνο στο πάγκρεας. Ο Μανώλης παντρεύτηκε μια άλλη και το Zundapp δεν είναι της μόδας πια.
Ακόμα άστρα μετράμε τα βράδια. Μα μοιάζουν τόσο μακρινά, που καλά – καλά ούτε το χέρι δεν τολμάμε ν’ απλώσουμε, για να κάνουμε την προσπάθεια που μας αναλογεί σ’ αυτή τη ζωή.
Όφελος, σήμερα, μας είναι οι ξυπνητοί άνθρωποι.
Καλημέρα!
Ακόμα δε μιλάμε για απεργίες.   

Πληροφορίες               

Μαρία Στρίγκου

Μαρία Στρίγκου

Προβολή πλήρους προφίλ

            

Η Μαρία Στρίγκου γεννήθηκε στη Λέσβο. Φεύγοντας από εκεί πήρε μαζί της μια ελιά, δυο τόπια ουρανό, τη θέα της Ανατολής και μια θάλασσα. Σήμερα προσπαθεί να συνταιριάσει τα ενθυμήματα της ιδιαίτερης πατρίδας της με τη ζωή στην Αθήνα. Εργάζεται εδώ και πολλά χρόνια στο Νοσοκομείο "Άγιος Σάββας", αγαπώντας τους ανθρώπους και τους πόνους τους. Σπούδασε Νοσηλευτική και Συμβουλευτική. Συνεχίζει έως σήμερα να σπουδάζει τη ζωή και τις ανατροπές της.
Το 1999 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη το πρώτο της βιβλίο, με τίτλο: "Η Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων".
Το 2003 συνεργάζεται στιχουργικά με τον συνθέτη Μ. Νικολούδη στο CD του Γ. Χαρούλη, με τίτλο "Γύρω μου κι εντός".
Το 2004 κυκλοφορεί από την Εμπειρία Εκδοτική το δεύτερό της βιβλίο, με τίτλο: "Η κλέφτρα των καλοκαιριών". Στην ποίηση εμφανίζεται με το βιβλίο << Ν' ακούσω τη λέξη που λείπει>> από την Άνεμος Εκδοτική το 2012.Τον Ιανουάριο του 2014 κυκλοφορεί το βιβλίο της"Παραμύθια σαν αλήθεια"απο τον εκδότη Ζάθεον Πυρ.Τον Ιούνιο 2016 εκδόθηκε το νέο της βιβλίο ''ΤΥΡΚΟΥΑΖ'' απο  τις εκδόσεις ''ΒΑΚΧΙΚΟΝ''

Είναι αρχισυντάκτρια στην εφημερίδα <<Γ(κ)αζία>> του Συλλόγου Εργαζομένων του νοσοκομείου που εργάζεται.
Κι αφού πιστεύει πως μένουμε πάντα παιδιά (ευτυχώς) αποφάσισε να παίξει με τα Παίγνια των Λόγων ή αλλιώς "Λόγων Παίγνια" ένα ηλεκτρονικό περιοδικό που δοκιμάζει τις αντοχές των Λόγων και των ανθρώπων που τους δημιουργούν σε πτήσεις υψηλών νεφών.
Στον ελεύθερό της χρόνο (;) αποπειράται να ζωγραφίσει, να ονειρευτεί, να μαγειρέψει και γενικώς να επιβιώσει απλά!

Ιστολόγιά της:

http://x-desert.blogspot.com/

http://san-babis.blogspot.com/

http://looking-far-away.pblogs.gr/

Σ’ εκείνα τα χρόνια, που όλοι συνηθίσαμε να τα ονομαζουμε παλιά, Πρωτομαγιά σήμαινε να ξεχυθείς στο ρέμα με τις κίτρινες...
Δημοσιεύτηκε από Maria Strigkou στις Δευτέρα, 1 Μαΐου 2017